H Φωτoθήκη τoυ Info


<<< Προηγούμενη σελίδα



 

Robert Doisneau
H τέχνη του βλέμματος

Δεν είμαι μανιώδης συλλέκτης. Δεν βασανίζομαι από την επιθυμία να αποκτήσω πράγματα. Είμαι μια χαρά με τις φωτογραφίες μου. Έχω συγκατοικήσει μαζί τους τόσα χρόνια και γνωριζόμαστε καλά, τόσο ώστε αισθάνομαι ότι έχω το δικαίωμα να πω ότι οι φωτογραφίες έχουν δική τους ζωή και χαρακτήρα. Ισως είναι κάπως σαν τα φυτά. Δεν πρόκειται νΥ ανθίσουν αν δεν τους κουβεντιάσεις.
Δεν έχω φτάσει μέχρι εκεί - τουλάχιστον όχι ακόμα. Πολλές απΥ αυτές συμπεριφέρονται σαν καλά κοριτσάκια και μου ρίχνουν ένα χαμόγελο καθώς περνώ από μπροστά τους, αλλά άλλες είναι αληθινές μέγαιρες και δεν χάνουν την ευκαιρία να μαυρίσουν τη ζωή μου. Τις αγγίζω με ειδικά γάντια.
Ωστόσο, δεν μπορώ να εξηγήσω στον εαυτό μου το ότι οι φωτογραφίες που με συντροφεύουν φαίνονται σαν να έχουν βρει το ελιξήριο της ζωής. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει ελιξήριο Π αυτό θα ήταν πολύ εύκολο αλλά όλες αυτές οι φωτογραφίες πάρθηκαν ενστικτωδώς. Έχω εμπιστοσύνη στη στιγμιαία έμπνευση, που βοηθά τόσο πολύ περισσότερο στη δουλειά μας από την ορθολογική σκέψη. Αυτή είναι μια συζητήσιμη άποψη γιατί χρειάζεται θάρρος για να είσαι βλάκας.
Μερικές μέρες το γεγονός ότι βλέπεις μοιάζει να ισούται με την απόλυτη ευτυχία. Νοιώθεις σα νΥ αρμενίζεις. Οι τροχονόμοι σταματούν την κυκλοφορία για να περάσεις κι αισθάνεσαι τόσο πλούσιος που βιάζεσαι να μοιραστείς τα πλούτη σου με τους άλλους - έχεις παραπάνω απΥ ό,τι χρειάζεσαι στο κάτω-κάτω της γραφής. Η μνήμη αυτών των στιγμών είναι η πολυτιμότερη περιουσία μου. Ίσως επειδή υπήρξαν τόσο λίγες.

Από το βιβλίο του Robert Doisneau
«Τρία Δευτερόλεπτα Αιωνιότητας»




 




ΗΟΜΕPAGE