Σωστή θεραπεία για τον
κατάλληλο ασθενή:
H φαρμακευτική θεραπεία
ως προοπτική αντιμετώπισης των LUTS
Dr. Jean JMCH de la Rosette
Director Minimal Invasive Urology Center and Laparoscopy
Department of Urology, University Medical Center St Radboud, the Netherlands
H καλοήθης υπερπλασία του προστάτη (KYΠ) μπορεί να προκαλέσει υποκυστικό κώλυμα
μέσω 2 διαφορετικών μηχανισμών. O ένας μηχανισμός αφορά στη μηχανική απόφραξη
της ουρήθρας (στατικό στοιχείο) από τον όγκο του προστατικού αδενώματος και
ο άλλος είναι μεταβλητός, προκαλούμενος από τη συμπαθητική διέγερση των α1-αδρενεργικών
υποδοχέων των λείων μυϊκών ινών του προστάτη (δυναμικό στοιχείο). O τελευταίος
μηχανισμός συμβάλει με ποσοστό έως και 40% στην απόφραξη.
H φαρμακευτική αγωγή μπορεί να επηρεάσει και τους δύο μηχανισμούς. Oι αναστολείς
της 5α-ρεδουκτάσης μειώνουν τον όγκο του προστατικού αδενώματος, ενώ οι α1-αναστολείς
προκαλούν χάλαση στις λείες μυϊκές ίνες του προστάτη. H φαρμακευτική θεραπεία
συνιστάται σε ασθενείς με μέτρια έως έντονη συμπτωματολογία, σε ασθενείς που
αναμένεται να χειρουργηθούν και σε ασθενείς που δεν είναι υποψήφιοι για χειρουργική
επέμβαση. Oι α1-αναστολείς χρησιμοποιούνται συχνά ως θεραπεία πρώτης γραμμής
για ασθενείς με συμπτώματα από το κατώτερο ουροποιητικό σύστημα, αφού η ασφάλεια
και η αποτελεσματικότητά τους έχει αποδειχθεί από μεγάλο αριθμό τυχαιοποιημένων
μελετών. Διάφορα είδη α1-αναστολέων βρίσκουν εφαρμογή στην κλινική πράξη. Eνώ
βραχυπρόθεσμα οι α1-αναστολείς φαίνεται να επιδεικνύουν παρόμοια αποτελέσματα
στη βελτίωση των συμπτωμάτων και της ροής των ούρων, διαφέρουν στη φαρμακοκινητική,
στην πρόκληση ανεπιθύμητων ενεργειών και στην εκλεκτικότητα ως προς τους υπότυπους
των α1-αδρενεργικών υποδοχέων.
Ωστόσο, λίγα είναι γνωστά σε σχέση με τη μακροχρόνια επίδραση των α1-αναστολέων
στην πορεία εξέλιξης των συμπτωμάτων από το κατώτερο ουροποιητικό σύστημα. Συγκεκριμένα,
το ποσοστό αποτυχίας των α1-αναστολέων σε ασθενείς με LUTS και ο κατά συνέπεια
κίνδυνος υποτροπής δεν έχει μελετηθεί εκτενώς. Λόγος διακοπής της θεραπείας
με α1-αναστολείς μπορεί να είναι ακόμη και η αλλαγή στον τρόπο ούρησης. Για
το λόγο αυτό, η διακοπή της θεραπείας δεν ταυτίζεται πάντα με την αποτυχία αυτής.
Για την αξιολόγηση αυτού του φαινομένου είναι απαραίτητη η ανάλυση της μακροχρόνιας
αποτελεσματικότητας αυτών των φαρμάκων, που θα βασίζεται στην αναλογία χρήσης
δευτερογενών επεμβάσεων.
Eπιπρόσθετα, λίγα είναι γνωστά σε σχέση με τους προγνωστικούς παράγοντες της
έκβασης της θεραπείας. H γνώση των προγνωστικών παραγόντων για τη μακροχρόνια
επιτυχία της θεραπείας θα βοηθούσε στην επιλογή των κατάλληλων υποψήφιων για
θεραπεία με α1-αναστολείς. Έχουμε μελετήσει τη μακροπρόθεσμη πιθανότητα επαναθεραπείας
σε ασθενείς με LUTS που λαμβάνουν α1-αναστολείς και έχουμε προσδιορίσει τις
παραμέτρους που μπορεί να επηρεάσουν αυτή την πιθανότητα. Συμπεράναμε ότι, οι
ασθενείς στους οποίους χορηγείται ένας α1-αναστολέας για αντιμετώπιση των LUTS
έχουν υψηλή πιθανότητα επαναθεραπείας. Ωστόσο, η ταμσουλοζίνη έχει εκπληκτικά
χαμηλότερο κίνδυνο για επαναθεραπεία από την αλφουζοσίνη και την τεραζοσίνη.
H έντονη συμπτωματολογία, η χαμηλή ροή ούρων, ο διογκωμένος προστάτης και το
ουροδυναμικά αποδεδειγμένο υποκυστικό κώλυμα αυξάνουν τον κίνδυνο αποτυχίας
της θεραπείας. H προεπιλογή των πιο κατάλληλων υποψηφίων για χορήγηση α1-αναστολέων
μπορεί να μειώσει αυτόν τον κίνδυνο.
