ΣΚΛΗΡΟΘΕΡΑΠΕΙΑ
G. Genovese
Θα κάνω μία μικρή εισαγωγή.
Η σκληροθεραπεία για εσάς τους δερματολόγους είναι μία τεχνική απαραίτητη, ιδίως
στη θεραπεία των ευρυαγγειών. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε μεγάλους κιρσούς.
Όπως είδαμε, το αποτέλεσμα της χειρουργικής, διαφόρων τύπων χειρουργικής, μπορεί
να έχει να κάνει με τα αγγεία, με τεχνικές stripping. Η χειρουργική είναι πολύ
σημαντική για τους μεγάλους κιρσούς, ειδικά όταν υπάρχει πρόβλημα στο άνοιγμα
στη μηριαία φλέβα. Όλες οι γειτονικές των μεγάλων φλεβών, όπως είναι οι σαφηνείς,
μπορούν να θεραπευτούν με τη σκληροθεραπεία, με πάρα πολύ καλά αποτελέσματα.
Υπάρχει εδώ και η φλεβοτομία του Muller, μπορεί σε σχέση με αυτά η σκληροθεραπεία
να δώσει καλύτερα αποτελέσματα, με μία μέθοδο λιγότερη δύσκολη, λιγότερο επώδυνη.
Η σκληροθεραπεία έχει, όμως, το μειονέκτημα ότι σε πολύ διευρυμένα αγγεία δημιουργεί
προβλήματα, είναι τα υπολείμματα μετά την περίοδο, που ακολουθεί τη σκληροθεραπεία.
Υπάρχει μία σκλήρυνση σε αυτό το σημείο και αν το αγγείο είναι πάρα πολύ μεγάλο,
τότε υπάρχουν αυτά τα μικρά σημεία, τα οποία παρουσιάζουν πρόβλημα και γι αυτό
θα ήταν προτιμότερο σε αυτές τις περιπτώσεις να εφαρμοσθεί η φλεβοτομία του
μηρού, παρά η σκληροθεραπεία.
Όμως, όσον αφορά στις ευρυαγγείες, η σκληροθεραπεία είναι η καλύτερη. Είσαστε
δερματολόγοι και πάρα πολλοί από εσάς θα έχουν ευαισθητοποιηθεί από τις βιοτεχνίες,
που πουλάνε το laser. Εκτός από πολύ λίγα lasers, τα οποία είναι πολύ ακριβά,
όλα τα υπόλοιπα αφήνουν κάποιες ουλές, που σε επίπεδο αισθητικής, ακόμα και
αν είναι λευκό σαν το αρνητικό μιας φωτογραφίας, είναι οι ίδιες με τις ευρυαγγείες
πριν από τη θεραπεία.
Μία σκληροθεραπεία που γίνεται με το σωστό τρόπο μπορεί να δώσει τα βέλτιστα
αποτελέσματα. Το μυστικό βρίσκεται στο είδος του φαρμάκου το οποίο θα χρησιμοποιηθεί
και πρέπει επίσης να καταλάβουμε ότι οι ευρυαγγείες, όπως έλεγε και ο κ. Κατσαντώνης
πιο πριν, πολύ συχνά, 90%, είναι εκφράσεις μιας διάτασης των αγγείων, πρωτογενείς.
Δηλαδή, δεν αποδεικνύει και δεν έχουν καμία σχέση με τη φλεβική ανεπάρκεια.
Ωστόσο, η μελέτη με το Doppler του ασθενούς είναι απαραίτητη, διότι ειδικά στο
μέσο σημείο του μηρού, οι ευρυαγγείες εκεί που εμφανίζονται θα μπορούσαν να
είναι η έκφραση ενός προβλήματος που υπάρχει στις βαλβίδες των μικρών ανοστομωτικών
φλεβών του δέρματος. Δηλαδή, υπάρχουν κάποιες φλέβες, οι οποίες υπάρχουν κάτω
από το δέρμα και επικοινωνούν με τις ανοστομωτικές στο επίπεδο του μηρού με
τη μηριαία φλέβα. Η παρουσία, λοιπόν, αυτών των ευρυαγγείων μάς έσπρωξε να κάνουμε
μία μελέτη πολύ σοβαρή, προκειμένου να δούμε αν δεν υπάρχει πράγματι μία υπέρταση
λόγω ανεπάρκειας του εν βάθει συστήματος, η οποία εκδηλώνεται καταρχήν μόνο
με τις ευρυαγγείες.
Γιατί; Από άποψη φυσιολογική, το φλεβικό αίμα ξεκινάει από το μικρότερο αγγείο
και πηγαίνει προς το μεγάλο. Αν όμως υπάρχει μία αύξηση της πίεσης στο εν βάθει
σύστημα, τότε οι πρώτες διατάσεις, τις οποίες μόνο εμείς βλέπουμε οπτικά, βρίσκονται
πάνω σε μικρά αγγεία. Αν εμείς προσπαθήσουμε να τις θεραπεύσουμε με σκληροθεραπεία,
ακόμα και πολύ καλή, τότε θα έχουμε μία επιδείνωση αισθητική, πάρα πολύ μεγάλη.
Έχουμε, δηλαδή, τη δημιουργία του Μedium. Και είναι πάρα πολύ δύσκολο να το
θεραπεύσουμε, μάλλον είναι αδύνατον, αν έχει προκληθεί από τη φλεβική ανεπάρκεια
και επομένως από την υπέρταση του εν βάθει συστήματος. Ή μπορεί να είναι κάποιες
διακλαδώσεις, οι οποίες τροφοδοτούνται από τα γειτονικά του σαφηνούς άξονα,
όπου εκβάλλει σε αυτές τις μικρές φλέβες.
Όμως, αυτό δεν είναι σωστό, γιατί η διάμετρός στα αγγειώματα, στις ευρυαγγείες
και στα τριχοειδή, είναι πάρα πολύ μικρή. Δεν είναι αυτό ευρυαγγείες, γιατί
οι ευρυαγγείες έχουν μία διάμετρο λίγο μεγαλύτερη από τα αγγεία. Έτσι, λοιπόν,
αυτό προέρχεται από την αναρροή, όχι από την πιο μικρή προς την πιο μεγάλη φλέβα,
αλλά λόγω της αυξημένης πίεσης στο σύστημα της σαφηνούς, από την πιο μεγάλη
φλέβα στη μικρή. Και σε αυτή την περίπτωση πρέπει, λοιπόν, να διορθώσουμε τη
μικροσκοπική φλεβική ανεπάρκεια στο επίπεδο της σαφηνούς με διάφορους τύπους
παρέμβασης και στη συνέχεια, να προσπαθήσουμε να θεραπεύσουμε τις ευρυαγγείες.
Σας έλεγα ότι είναι πάρα πολύ σημαντική η επιλογή των υγρών σκευασμάτων. Εγώ
έχω μία εμπειρία περισσότερο από 30 χρόνια στην Polidocanol, η οποία είναι παράγωγο
αναισθητικού, είναι ένα φάρμακο το οποίο επιδρά στο ενδοθήλιο του αγγείου και
δημιουργεί μία αντιδραστική ενδοθηλίτιδα και έτσι, ξεκινάει μία διαδικασία σκλήρυνσης.
Χρησιμοποιώντας, λοιπόν, αυτή την ουσία και το Aethoxysclerol, το οποίο είναι
το εμπορικό όνομα αν και δεν μας έχει καλέσει εδώ η εταιρεία του, νομίζω, όμως,
ότι πρέπει να αναφέρουμε αυτό το εμπορικό όνομα -γιατί είναι θέμα πρακτικό-
εδώ και στα γερμανικά: Aethoxy Sclerol, διότι έχει μία δράση, με συγκεκριμένη
δόση, η οποία χρειάζεται από τη βιομηχανία, τέτοια ώστε να μπορεί να χρησιμοποιηθεί
ακόμα και στα αγγεία μικρού διαμετρήματος. Από το 0,5 που είναι το ιδανικό για
τη θεραπεία με σκληροθεραπεία των ευρυαγγειών. Τα τελευταία 2 χρόνια έγινε λόγος
για μία νέα μέθοδο, η οποία στην ουσία δεν είναι καινούργια, διότι τα πρώτα
πειράματα έγιναν περισσότερο από 50 χρόνια και μετά ο Cabrera μίλησε ακόμη περισσότερο
για το mousse (αφρό), για 15 με 20 χρόνια, και έκανε τα πρώτα πειράματα. Το
mousse, λοιπόν, είναι η δημιουργία ενός αφρού σταθερού, ο οποίος εισάγεται στο
εσωτερικό του αγγείου. Είναι, λοιπόν, ένας αφρός, ο οποίος προέρχεται από ένα
σκληρυντικό και εισάγεται στο εσωτερικό του αγγείου. Η συμβουλή μου είναι να
χρησιμοποιούμε mousse μόνο σε περιπτώσεις που έχουμε αγγεία με πολύ μεγάλα διαμετρήματα,
διότι η είσοδος αυτού του mousse και η χημική του επίδραση στο ενδοθήλιο είναι
φοβερή. Η φαρμακολογική δράση μιας συγκέντρωσης από 0,5% μετατρέπεται σαν να
είχε μία συμπύκνωση πολύ μεγαλύτερη. Σαν να ήταν 2-3% και επομένως, αυτό μπορεί
να δημιουργήσει ένα melting, διότι καίει τα πάντα και φθάνει μέχρι τις αρτηρίες.
Επομένως, σε ακραίες καταστάσεις, μπορεί να δημιουργήσει πρόβλημα. Έτσι, λοιπόν,
η σκληροθεραπεία σε αυτή την περίπτωση, μπορεί να αποβεί πιο επικίνδυνη, διότι
η ασθενής η οποία έρχεται εδώ για να αντιμετωπίσει ένα θέμα καθαρά αισθητικό,
τελικά θα πρέπει να αντιμετωπίσει ένα πρόβλημα υγείας πολύ πιο μακροπρόθεσμο
και βέβαια, θα πρέπει να κάνει και μία θεραπεία επούλωσης.
Είναι όμως πρόβλημα, δεν είναι για όλες τις χρήσεις, μόνο για πολύ μεγάλες φλέβες.
Υπάρχουν διάφορα closer για διάφορους τύπους επεμβάσεων, ακόμα όμως παραμένει
αυτή η τεχνική, την οποία εγώ ανέφερα πριν από 30 χρόνια, μόλις βγήκε το 1ο
προϊόν της ουσίας αυτής με τη συμπύκνωση του 0,5%. Η εμπειρία που είχα όσον
αφορά στην εξέταση της λέμφου, με έκανε να μπορώ να δω με ευκολία την είσοδο
μέσα στο αγγείο με τη βελόνα. Το σκληρυντικό υγρό, σας το είπα ήδη, είναι το
0,5% σε μικρές δόσεις για κάθε συνεδρία -τώρα στην πρακτική θα σας δείξω αμέσως-
και βεβαίως για μία συνεδρία σκληροθεραπείας όχι πάνω από 4-5cc υγρού. Θα δείτε
τώρα ότι είναι παραπάνω από επαρκές.
Αυτό το film είναι παλιό, είναι 28 χρόνων, όσο μεγάλος είμαι κι εγώ, όμως ήμουν
τότε πολύ νέος. Ας δούμε, λοιπόν, το film που έχουμε ετοιμάσει.
Δείτε, λοιπόν, τη χρήση μίας σύριγγας ινσουλίνης. Η θέση της σύριγγας είναι
πάρα πολύ σημαντική και πρέπει να είναι παράλληλη προς την επιφάνεια όπου θα
εφαρμοσθεί η θεραπεία. Διαφορετικά, εάν βάλετε τη σύριγγα με μεγάλη γωνία, τότε
υπάρχει κίνδυνος να διαπεράσετε τις ευρυαγγείες και επομένως να μην μπορέσετε
να εισάγετε το υγρό μέσα στο αγγείο. Πρέπει να μπει το υγρό μέσα στο αγγείο.
Αυτό το υγρό προέρχεται από ένα αναισθητικό και μπορεί να προκαλέσει κάποια
βλάβη στην επιδερμίδα.
