Θερμοκοιτίδες
Βασικό όπλο στην καταπολέμηση της
νεογνικής προωρότητας

Σέργιος Ι. Μανταλενάκης

Αλληλογραφία:
Σ.Ι. Μανταλενάκης
Λ. Μεγάλου Αλεξάνδρου 23
54640 Θεσσαλονίκη
Tel/Fax: +302310/814127
e-mail: sergmant@otenet.gr

Για πρώτη φορά στην ιστορία, αναφέρεται η ύπαρξη θερμοκοιτίδων στην αρχαία Αλεξάνδρεια, που χρησιμοποιούντο για την επώαση αυγών. Από το γεγονός αυτό εικάζεται και πιθανολογείται η χρήση παρόμοιων συσκευών για την περίθαλψη πρόωρων νεογέννητων. Η εικασία αυτή δεν επιβεβαιώνεται από τα συγγράμματα του Σωρανού του Εφέσιου τον 1ο μ.Χ. αιώνα, που θεωρείται ο πατέρας της Μαιευτικής. Συγκεκριμένα, στο δεύτερο τόμο με τίτλο "Απότεξις" του συγγράμματός του "Περί γυναικείων παθών", όπου και αναφέρει όλα τα σχετικά για το βρέφος, δεν κάνει καμία μνεία για το πρόωρο νεογέννητο. Με γνώμονα το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι κατά την ελληνιστική περίοδο, όπου η Ιατρική είχε φτάσει στο υψηλότερο επίπεδο ακμής με σοβαρές κατακτήσεις στη Μαιευτική και Γυναικολογία, αλλά και στην Παιδιατρική, θα μπορούσε να εξαχθεί το συμπέρασμα από τα διασωθέντα κείμενα, ότι δεν λαμβάνονταν καμία πρόνοια για το πρόωρο νεογέννητο. Έτσι, παραμένουμε αναγκαστικά στα κείμενα της κλασικής αρχαιότητας. Από τα γραπτά του Ιπποκράτη προκύπτει ανεπιφύλακτα ότι "παιδί που έρχεται στον κόσμο πριν τον έβδομο μήνα της εγκυμοσύνης δεν μπορεί να σωθεί με κανένα τρόπο". Όλα τα χρόνια που μεσολάβησαν και μέχρι το1857 τίποτε δεν είχε γραφεί για την αντιμετώπιση της προωρότητας των νεογέννητων. Μόνο είχαν αναφερθεί μεμονωμένες περιπτώσεις διάσωσης προώρων, κυρίως με τη διατήρηση υψηλής θερμοκρασίας στο περιβάλλον του νεογέννητου. Κατά το προαναφερθέν έτος, ο καθηγητής της Xειρουργικής Παίδων και Oρθοπαιδικής, Jean Luis Paul Denuce (1824-1889) (εικόνα 1), στο Πανεπιστήμιο του Bordeaux στη Γαλλία, δημοσίευσε πρώτος και περιέγραψε τη χρήση της θερμοκοιτίδας σε καταπονημένα και πρόωρα νεογέννητα (εικόνα 2).(1) Υπάρχει και μια αντίθετη άποψη που έχει διατυπωθεί από το Ρώσο Clementovsky,(2) που πολύ αργότερα, σε δημοσίευση του 1873, υποστηρίζει ότι η πρώτη θερμοκοιτίδα είχε κατασκευασθεί στην Αγία Πετρούπολη από τον Ruhl.

1. 2.
Εικόνα 1. Jean Luis Paul Denuce ( 1824 -1889) καθηγητής της Χειρουργικής Παίδων και Ορθοπαιδικής στο Bordeaux της Γαλλίας, κατασκευαστής της πρώτης θερμοκοιτίδας.
Εικόνα 2. Θερμοκοιτίδα του Denuce το 1857.

3. 4.
Εικόνα 3. Ο καθηγητής της Μαιευτικής στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας Carl Siegund Crede (1819-1894).
Εικόνα 4. Η θερμοκοιτίδα του Crede το 1860. Δημοσίευση αποτελεσμάτων, 1884.

5. 6.
Εικόνα 5. Ο καθηγητής Tarnier και οι μαθητές του. Καθιστοί από αριστερά Auvard, Tarnier, Ribemont - Dessaignes, Bar. Όρθιοι από αριστερά Bertaut, Champetier de Rives, Budin, Olivier, Maygrier, Pinard.
Εικόνα 6. Η θερμοκοιτίδα Tarnier το 1860. Δημοσίευση αποτελεσμάτων, 1883.

Στη συνέχεια, o Γερμανός, με γαλλική καταγωγή, καθηγητής της Μαιευτικής Carl Siegmund Franz Crede (1819-1894) (εικόνα 3), το έτος 1884(3) δημοσίευσε τα αποτελέσματα από τη χρήση παρόμοιας συσκευής, που ξεκίνησε το 1860 στην πανεπιστημιακή κλινική της Λειψίας, την οποία διηύθυνε από το 1856. Στην παραπάνω επιστημονική εργασία, σχετικά με τα αποτελέσματα αναφέρεται ότι υπήρξε σημαντική μείωση της νεογνικής θνησιμότητας κατά 18%. Από κατασκευαστικής πλευράς, οι βελτιώσεις που έγιναν στην απλή, θερμαινόμενη με ζεστό νερό μέσω του διπλού τοιχώματος θερμοκοιτίδα του Denuce, ήταν οι παρακάτω: Τοποθετήθηκε αυτή πάνω σε τροχήλατο καροτσάκι και συνδέθηκε μέσω ελαστικού σωλήνα με παροχή θερμού ύδατος (εικόνα 4). Στο Παρίσι, ο γνωστός καθηγητής της Μαιευτικής Etienne Stephane Tarnier (1828-1897) είχε δημιουργήσει ένα θαυμάσιο και ικανότατο επιστημονικό επιτελείο, που αποτελείτο από πολλές προσωπικότητες που διέπρεψαν στη Μαιευτική. Μεταξύ αυτών αναφέρονται οι Auvard, Budin, Olivier, Champetier de Rives, Bar, Pinard (εικόνα 5). Ανάμεσα στις πολλές επιστημονικές δραστηριότητες που είχαν αναπτυχθεί στο Μαιευτήριο του Παρισιού, ήταν και η προσπάθεια για την επιβίωση των προώρων νεογέννητων. Το 1860, με την υπόδειξη των συνεργατών του Tarnier, η Odile Martin, που ήταν διευθύντρια στο ζωολογικό κήπο του Παρισιού, έχοντας ως υπόδειγμα έναν επωαστήρα για κοτόπουλα, κατασκεύασε μια παρόμοια συσκευή κατάλληλη να χωράει περισσότερα από ένα νεογέννητα (εικόνα 6). Η θερμοκοιτίδα αυτή, που είχε ως κατασκευαστική αρχή τη χρήση θερμαινόμενου αέρα, αποτέλεσε ουσιαστικά τον πρόγονο όλων των πιο συγχρόνων μηχανημάτων θερμαντικής υποστήριξης των νεογέννητων. Στο Μαιευτήριο του Παρισιού με διευθυντή τον καθηγητή Tarnier, ο συνεργάτης του A. Auvard (1855-1941) (εικόνα 7), κατά το έτος 1883, πραγματοποίησε αξιόλογες παρατηρήσεις και δημοσίευσε την πρώτη τεκμηριωμένη επιστημονική εργασία με στατιστικά δεδομένα από τα αποτελέσματα της χρήσης των θερμοκοιτίδων.(4) Στην ίδια πανεπιστημιακή κλινική, ο εσωτερικός βοηθός Berthaut έκανε τη διδακτορική του διατριβή στο ίδιο θέμα, μελετώντας περισσότερες από χίλιες περιπτώσεις, δίνοντας έμφαση στη μεγάλη σημασία της καταπολέμησης της υποθερμίας του πρόωρου και καταπονημένου νεογέννητου.(5) Εκείνος που επέβλεψε τη διατριβή του Berthaut και προσέθεσε αξιόλογες προσωπικές περιπτώσεις ήταν ένας από τους επιμελητές του μαιευτηρίου του Παρισιού και μετέπειτα διάδοχος στην έδρα του καθηγητή Tarnier, o Pierre Constant Budin (1846-1907) (εικόνα 8 ). O Budin θεωρείται σήμερα ένας από τους πατέρες της Νεογνολογίας. Μεταξύ των άλλων του δημοσιεύσεων, έγραψε το 1900 μια αξιόλογη μονογραφία "Το νεογέννητο", που περιλάμβανε εκτός από τα κεφάλαια της διατροφής και υγιεινής του νεογέννητου, τα αποτελέσματα από τη χρήση της θερμοκοιτίδας, με 111 έγχρωμα διαγράμματα και απεικονίσεις. Το παραπάνω σύγγραμμα, το 1907 μεταφράστηκε με επιτυχία στα αγγλικά, με τον τίτλο "Τhe Nursling" και με πρόλογο του λόρδου Alexander R. Simpson,(6) ομότιμου τότε καθηγητή της Μαιευτικής και των Γυναικείων και Παιδικών νόσων στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου της Σκοτίας (εικόνα 9). Πρέπει να αναφερθεί ότι η χορήγηση του οξυγόνου στα πρόωρα ξεκίνησε το 1889, επίσης από την κλινική Tarnier. Η πρώτη δημοσίευση για την παροχή οξυγόνου στα πρόωρα νεογέννητα έγινε από το Γάλλο Μαιευτήρα Bonnaire (εικόνα 10) το 1891, στο ιατρικό περιοδικό Journal de Medecine, στο Παρίσι.(7)

7. 8.
Εικόνα 7. Ο Γάλλος Μαιευτήρας A. Auvard (1855-1941), που δημοσίευσε τα πρώτα αξιόλογα αποτελέσματα από τη χρησιμοποίηση της θερμοκοιτίδας Tarnier, 1883.
Εικόνα 8. Ο καθηγητής της Μαιευτικής Pierre Constantin Budin (1846-1907), μαθητής και διάδοχος του Tarnier.

9. 10.
Εικόνα 9. Το εσώφυλλο της αγγλικής μετάφρασης της μονογραφίας του Budin "Le Nourrisson", 1907.
Εικόνα 10. Ο Γάλλος μαιευτήρας Bonnaire, το 1891 έγραψε πρώτος για τη χορήγηση οξυγόνου στο νεογέννητο.

11. 12.
Εικόνα 11. Η θερμοκοιτίδα του Finkelstein.
Εικόνα 12. Το θερμαινόμενο κρεβατάκι του Reinach.

Το άρθρο αυτό μεταφράστηκε αμέσως στα αγγλικά και απέκτησε διεθνή δημοσιότητα και παραδοχή. Ακολούθησαν από διαφόρους ερευνητές, διάφορες κατασκευαστικές προσθήκες στη θερμοκοιτίδα που χρησιμοποιούσε η κλινική του Tarnier, οι οποίες ήταν περισσότερο ή λιγότερο σημαντικές. Μεταξύ αυτών των πρωτοπόρων κατασκευαστών, που βελτίωσαν ουσιαστικά τη λειτουργία της θερμοκοιτίδας, ήταν ο Hearson, ο οποίος εισήγαγε τον αυτόματο ρυθμιστή της θερμοκρασίας, με σήμα κινδύνου όταν η θερμοκρασία ανέβαινε πάνω από τα επιθυμητά όρια, και o Eustache, το 1885, που επιχείρησε να προσθέσει θερμαντική πηγή με αέριο ή πετρέλαιο. Μεταξύ των διαφόρων τύπων θερμοκοιτίδων που παρουσιάστηκαν στη συνέχεια, πιο γνωστές έγιναν η θερμοκοιτίδα του Finkelstein (εικόνα 11 ), το θερμαινόμενο κρεβατάκι του Reinach (εικόνα 12) και η θερμοκοιτίδα του Rommel. Η τελευταία ήταν περισσότερο εύχρηστη, γιατί εύκολα μπορούσε να μετακινηθεί (εικόνα 13). Ο καθηγητής Pajot στο Παρίσι, αντίπαλος και επικριτής του Tarnier, το 1885 κατασκεύασε στην κλινική του ένα θερμαινόμενο δωμάτιο, που έμοιαζε με φούρνο. Εκεί μέσα τοποθετούσαν τα πρόωρα και αδύναμα νεογέννητα, που τα περιποιούνταν και τους έδιναν τροφή νοσοκόμες με υγραμένα ενδύματα. Ο γνωστός Γάλλος καθηγητής Budin, επιχειρηματολογώντας εναντίον του θερμαινόμενου δωματίου, πρόβαλε τα μειονεκτήματα του φούρνου του Pajot. Ο Budin υποστήριζε μεταξύ των άλλων, ότι αυτά τα ταλαιπωρημένα νεογέννητα και αποχωρισμένα από τις μητέρες τους, έχαναν εξ ολοκλήρου το ενδιαφέρον και τη στοργή της μητέρας. Αισθήματα, που μπορεί να προσφέρει μόνο η μητέρα στο παιδί της. Ο Γάλλος Alexandre Lion (εικόνα 14), το 1896, κατασκεύασε μεταλλικές θερμοκοιτίδες, κατασκευασμένες κατά τέλειο τρόπο και εφοδιασμένες με αυτόματο θερμοστάτη. Η θέρμανση σε αυτές γινόταν με ζεστό νερό, το οποίο ζεσταινόταν από ενσωματωμένη θερμαντική συσκευή που λειτουργούσε με πετρέλαιο ή αέριο. Στη συνέχεια, στον τύπο της θερμοκοιτίδας αυτής προστέθηκε εξαερισμός και συσκευή ελέγχου της υγρασίας. Ο τύπος θερμοκοιτίδας Lion, όπως συνηθιζόταν να λέγεται, ήταν εκείνος που επικράτησε χάρις στα πλεονεκτήματά του για πολλά χρόνια. Στις ΗΠΑ, η θερμοκοιτίδα τροποποιήθηκε και κυκλοφόρησαν κυρίως δύο μοντέλα, του ιατρού Couney (εικόνα 15) και του καθηγητή της Μαιευτικής DeLee (εικόνα 16). Ο δεύτερος παρουσίασε επίσης και ένα φορητό τύπο θερμοκοιτίδας, που εξυπηρετούσε στη μεταφορά των νεογέννητων (εικόνα 17). Ο Αμερικανός καθηγητής Joseph Bolivar DeLee (1869-1942) (εικόνα 18), που εκτός των άλλων του δραστηριοτήτων, υπήρξε ο ιδρυτής του Μαιευτηρίου του Σικάγου και έγινε ευρύτερα γνωστός από τους εμβρυουλκούς και το κοιλιοσκόπιο, που φέρουν και το όνομά του. Επίσης, έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για τα νεογνά και την προωρότητά τους.(8) Αυτό γίνεται φανερό τόσο από τη σημαντική του συμβολή στη βελτίωση των θερμοκοιτίδων, όσο και στον τρόπο μεταφοράς των παθολογικών και προώρων νεογέννητων.

13. 14.
Εικόνα 13. Η θερμοκοιτίδα του Rommel.
Εικόνα 14. Ο Γάλλος ιατρός Alexandre Lion.

15. 16.
Εικόνα 15. Η θερμοκοιτίδα του Cooney.
Εικόνα 16. Η θερμοκοιτίδα του DeLee.

17. 18.
Εικόνα 17. Φορητή θερμοκοιτίδα DeLee.
Εικόνα 18. O Αμερικανός καθηγητής της Μαιευτικής Jose-ph Bolivar DeLee (1869-1942).

19. 20.
Εικόνα 19. Ο Αμερικανός Παιδίατρος Thomas Morgan Rotch (1849-1914)
Εικόνα 20. Η θερμοκοιτίδα του Rotch.

Ένας άλλος Αμερικανός Παιδίατρος, ο Thomas Morgan Rotch (1849-1914) (εικόνα 19), που διάθετε μεγάλη κοινωνική προβολή, παρουσίασε έναν αξιόλογο νέο τύπο θερμοκοιτίδας, γύρω στις αρχές του εικοστού αιώνα (εικόνα 20). Ένας άλλος Αμερικανός ιατρός που εργάστηκε στο πεδίο αυτό, ήταν ο Martin Arthur Couney (1870-1950) (εικόνα 21). Αντίθετα με τους δύο προηγούμενους, αυτός υπήρξε μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα. Παρόλο που είχε κάνει μετεκπαίδευση κοντά στον καθηγητή Budin στο Παρίσι, ακολούθησε έναν περίεργο δρόμο προς την επιτυχία. Έκανε δημόσιες επιδείξεις θερμοκοιτίδων με νεογέννητα σε διεθνείς εκθέσεις, αλλά ακόμη και σε λαϊκά πανηγύρια. Εδώ πρέπει να πούμε ότι ο πρώτος διδάξας προς αυτή την κατεύθυνση ήταν ο προαναφερθείς Γάλλος ιατρός Lion, που εμφάνιζε νεογέννητα σε θερμοκοιτίδες σε λαϊκές εκδηλώσεις, αλλά και σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους στη Λυών, στη Μασσαλία και στο Παρίσι, έναντι εισιτηρίου (εικόνα 22). Όμως, ο μαθητής του Couney, τον ξεπέρασε κατά πολύ. Εκείνος έκανε και άλλες ανορθόδοξες ενέργειες και εφάρμοσε διάφορες διαφημιστικές τακτικές και καμπάνιες, που οδήγησαν στην πλήρη εμπορευματοποίηση των θερμοκοιτίδων. Το γεγονός αυτό είχε ως αποτέλεσμα την εμφάνιση πολλών επικριτικών δημοσιευμάτων τόσο στον ημερήσιο τύπο, όσο και στα ιατρικά περιοδικά, που καταδίκαζαν αυτές τις ενέργειες.(9) Αυτές και άλλες παρόμοιες εκδηλώσεις κράτησαν μέχρι το 1939. Μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, τα πράγματα πήραν τη σοβαρή και καθαρά τεχνική και επιστημονική μορφή και τη δεκαετία του 1960, οι θερμοκοιτίδες πια έχουν φτάσει σε ικανοποιητική κατασκευαστική μορφή (εικόνα 23). Προτού κλείσω αυτήν τη σύντομη ιστορική αναδρομή σχετικά με τις θερμοκοιτίδες, κρίνεται σκόπιμο να αναφερθούν δύο ονόματα επιστημόνων που καθιέρωσαν την Παιδιατρική και τη Νεογνολογία. Πρώτα αναφέρεται ο Julius Η. Hess (εικόνα 24). Ο Hess διατέλεσε καθηγητής της Παιδιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Illinois και ίδρυσε το 1914 την πρώτη εντατική μονάδα παρακολούθησης νεογέννητων, στο φημισμένο Νοσοκομείο Michael Reese στο Σικάγο. Επίσης, σχεδίασε πετυχημένες θερμοκοιτίδες, θερμαινόμενες με ηλεκτρικό ρεύμα (εικόνα 25). Μεταξύ της άλλης του προσφοράς, μια φορητή θερμοκοιτίδα που είχε σχεδιάσει για τη μεταφορά νεογέννητων είχε ιδιαίτερη απήχηση και εμπορική επιτυχία (εικόνα 26).

21. 22.
Εικόνα 21. Ο Αμερικανός ιατρός Martin Arthur Cooney (1870-1950).
Εικόνα 22. Κατάστημα του Lion με επιγραφή " Μητρικό έργο των θερμοκοιτίδων για παιδιά". Είσοδος: 50 λεπτά.

23. 24.
Εικόνα 23. Θερμοκοιτίδα της δεκαετίας του ‘60.
Εικόνα 24. Ο Julius H. Hess, καθηγητής της Παιδιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Illinois.

Ακόμη έγραψε ένα πολύ ενδιαφέρον σύγγραμμα το 1922, "Το πρόωρο και το συγγενώς πάσχον νεογέννητο" (εικόνα 27). H άλλη σημαντική προσωπικότητα του ιατρικού κόσμου που αναφέρεται κατά την εποχή εκείνη, ήταν ο καθηγητής Abraham Jacobi (1830- 1919) (εικόνα 28), που υπήρξε επιστήμονας υψηλής μόρφωσης, με ευρύτητα αντίληψης που είχε επιδείξει μέσα στα πλαίσια της au(10) και που θεωρείται σήμερα, όχι άδικα, ότι καθιέρωσε την ειδικότητα της Παιδιατρικής στις ΗΠΑ.
Έχουν περάσει 145 χρόνια από την πρώτη εμφάνιση θερμοκοιτίδας στα σύγχρονα ιατρικά χρονικά, από τον Γάλλο καθηγητή της Παιδοχειρουργικής Jean - Paul Denice. Ακολούθησε ο Γερμανός καθηγητής Carl Siegmund Crede. Eκείνος, όμως, που την καθιέρωσε στην περίθαλψη των προώρων και πασχόντων νεογέννητων, ήταν ο Γάλλος καθηγητής Etienne Stephane Tarnier με τους συνεργάτες του A. Auvard και Pierre Budin.
Σήμερα, η θερμοκοιτίδα αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο στο τμήμα προώρων και στην εντατική μονάδα παρακολούθησης νεογέννητων, αλλά ακόμη και στην αίθουσα τοκετών. Νεογνολογία και θερμοκοιτίδα στην ιατρική πράξη είναι συνώνυμα και σχεδόν ταυτόσημα. Δεν εννοείται η ύπαρξη του σημαντικού αυτού κλάδου της επιστήμης, χωρίς τη μηχανική υποστήριξη από το εξαιρετικό αυτό τεχνικό επίτευγμα. Η θερμοκοιτίδα προσφέρει χωρίς καμιά επιφύλαξη ή ενδοιασμό τη ζωή στο πρόωρο και πολλές φορές τη σωτηρία στο παθολογικό νεογέννητο.

25. 26.
Εικόνα 25. Θερμοκοίτίδα του Hess.
Εικόνα 26. Νεογέννητο μεταφέρεται από αδελφή σε φορητή θερμοκοιτίδα του Hess, γύρω στο 1930.

27. 28.
Εικόνα 27. Το εσώφυλλο της " Νεογνολογίας” του Hess, 1922.
Εικόνα 28. Ο Αμερικανός καθηγητής της Παιδιατρικής Abraham Jacobi (1830-1919).

Summary
Incubators-basic weapon of combating neonatal
prematurity
Mantalenakis SJ.
Hellen Obstet Gynecol 15(4):289-294, 2003

Incubators were referred for first time in ancient Alexandria for the hatching of eggs, that made the assumption of a possible use of this method in the new born, however, Soranus of Ephesus 1rst century A.C. who has been considered the father of Obstetrics does not make any mention of that in his special book "apotexis". Thus we return to Hippocrates΄ statement, during the classic ancient Greek era "no fetus coming into the world before the seventh month of pregnancy can be saved". Until 1857, besides the recording of a small number a case of premature newborns survived with the help of warm environment, nothing important was published. During the mentioned before year the French professor Jean Luis Paul Denuce (1824-1889) in Bordeaux described his incubator consisted of a double - walled tub which was filled with warm water. The German professor of Obstetrics Carl Siegmund Crede (1819-1894) in 1884 published in 1884 the results obtained with a similar apparatus in use in his clinic in Leipzig since 1860, which was able to lower the mortality of premature newborns by 18 per cent. The first closed incubator was build according his instructions for the French professor of Obstetrics Etienne Stephane Tarnier (1828-1897) by Odile Martin director of the Paris Zoo in 1860. This apparatus may be qualified as modern and it was the principle of our day incubators. A .Auvard (1855-1941) published in 1883 a very important study that gives the first statistics on the use of incubator in the Maternity of Paris under the direction of Tarnier. Berthaut an intern at the same clinic made a excellent thesis in 1887, adding new data of over a thousand cases on the conditions indicating the use of an incubator in the newborn infant. Dr Budin was the supervisor of the previous study was member of the staff and successor of Tarnier in the administration of the clinic. Professor Pierre Constantin Budin (1846-1907) has been considered as one of the fathers of Neonatology. In 1900 presented an interesting book called "The Nursling". In 1891 the French obstetrician Bonnaire published on the administration of oxygen in the newborn also in the Tarnier clinic. In 1896 the French physician Alexandre Lion built a metal incubator provided for automatic heat, as well as control of ventilation and humidity. In the U.S.A. from the original Lion΄s type were produced the models of Couney and DeLee. Professor Joseph Bolivar DeLee (1869-1950) established the Chicago maternity hospital and besides his other scientific interests he provided excellent care for the newborns. In the contrary, Cooney made a career of public expositions his incubator with premature newborns and commercialized extremely the event, he has been proved the best pupil of Lion who started first the incubator-baby side shows. Cooney participated in world fairs, expositions and amusement parks until 1939. We like to refer two outstanding scientists professor Julius H. Hess, who established in 1914 the special care nursery at Michael Reese Hospital in Chicago and authorised the first American textbook about care of premature infants in 1922 and professor Abraham Jacobi (1830-1919) had a great interest for newborns and he fought with passion to reduce infant mortality. The last is often referred to as the father of American Pediatrics. Throughout twentieth century and at the beginning of 21st baby-incubators and neonatal units coexists and almost it may be consider them as synonymous.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1. Denuce JLP. Berceau incubateur pour les enfants nes avant terme. Journal de Medicine de Bordeaux 1857, Decembre.
2. Hess JH. Premature and congenitally diseased infants. Lea & Febiger, Philadelphia and New York, 1922.
3. Crede CSF. Uber Erwarmungsgerathe fur fruhgeborene und schwachliche kleine. Kinder, 1884.
4. Auvard A. De la couveuse pour enfants. Arch de Tocologie 1883, 577.
5. Berthaut. La couveuse et lavage a la maternite de Paris. These de l΄ Universite de Paris.
6. Budin PC. Le nourrisson. Paris, 1900.
7. Bonnaire Des inhalations d oxygene chez les nouveau-nes. Journal de Medecine de Paris 1891; 312-314.
8. DeLee JB Obstetrics for Nurses. WB Saunders Co. Philadelphia, 1919.
9. Silverman WA Incubator-baby side shows. Pediatrics 1979; 64:127-141.
10. Jacobi A. The best means of combating infant mortality, 1912.

HOMEPAGE

<<< Προηγούμενη σελίδα