Παναγιώτης
Kασάπογλου,
ο Γιατρός
ΣTAYPOYΛA MΠOYΣMΠOYKIΛIA
Διευθύντρια B' Πνευμονολογικής Kλινικής, ΓN Kαβάλας
Τύχη αγαθή να έχω συνεργασθεί για μία δεκαετία
(1983-1993) με έναν άριστο κλινικό Πνευμονολόγο - Φυματιολόγο, τέως διευθυντή
στο Σανατόριο - Θεραπευτήριο «Ελπίς» της Καβάλας.
Εξαιρετική και μοναδική η εμπειρία, να έχω μαθητεύσει στην αρχή της σταδιοδρομίας
μου ως Πνευμονολόγος δίπλα σΥ έναν ιατρό, από τους τελευταίους της γενιάς πριν
τον κατακερματισμό των ειδικοτήτων, που διέθετε βαθιά γνώση και πολύχρονη εμπειρία
στη συνολική αντιμετώπιση του πάσχοντος συνανθρώπου.
Μεγάλη η τιμή και το χρέος να τον έχω διαδεχθεί, μετά τη συνταξιοδότησή του
ως διευθυντή Πνευμονολόγου του ΕΣΥ, στη ΒΥ Πνευμονολογική Kλινική του ΓΝ Καβάλας.
Αναφέρομαι με πολύ σεβασμό, αγάπη και συγκίνηση
στο Γιατρό κ. Παναγιώτη Κασάπογλου, που φέτος συμπληρώνει ακμαίος δέκα χρόνια
από την πλήρη απόσυρσή του από την ιατρική.
Προέρχεται από τον Ελληνισμό της διασποράς. Γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μία ανθούσα
ελληνική παροικία πάνω στο Δούναβη, στο Γαλάτσι της Ρουμανίας. Το τέλος του
Β' παγκοσμίου πολέμου τον βρίσκει άριστο απόφοιτο Γαλλικού Λυκείου της πόλης.
Όμως, ο χωρισμός του κόσμου σε σφαίρες επιρροής που ακολουθεί και η εκδίωξη
των ξένων από τη Ρουμανία, αναγκάζουν την οικογένειά του να καταφύγει στην Αθήνα.
Εισάγεται στην ιατρική σχολή του πανεπιστημίου Αθηνών και αποφοιτά με άριστα
το 1955. Πιεστικοί βιοποριστικοί λόγοι δεν του επιτρέπουν εκείνη την εποχή να
συνεχίσει άμισθος ειδικότητα και του στερούν τη δυνατότητα μιας, πιθανόν λαμπρής,
ακαδημαϊκής καριέρας, όταν οι περισσότεροι συμφοιτητές του περάτωσαν τη σταδιοδρομία
τους ως καθηγητές πανεπιστημίου.
Έρχεται λοιπόν στην Καβάλα, αρχικά ως αγροτικός ιατρός σε ορεινό χωριό. Στη
συνέχεια βρίσκει έμμισθη θέση εσωτερικού βοηθού στο Σανατόριο της ιατρικής εταιρείας
Καβάλας, την εποχή που στην πόλη ανθεί η επεξεργασία του καπνού, το καπνεμπόριο
και η φυματίωση.
Στη Φυματιολογία τον μύησε ο ειδικευμένος φυματιολόγος κ. Ανδρέας Κωνσταντινίδης,
που είχε εκπαιδευθεί στο Davos της Ελβετίας και ο οποίος διηύθυνε μία από τις
κλινικές του Σανατορίου. Στον ιατρό αυτόν αναφερόταν πάντα με θαυμασμό, ως επιστήμονα
και ως άνθρωπο.
Ταυτόχρονα, η άριστη γνώση της γαλλικής γλώσσας και η αγάπη του για την ιατρική
γνώση, του παρείχαν πρόσβαση στην -ανθούσα εκείνη την εποχή σε πνευμονολογικά
θέματα- γαλλική βιβλιογραφία. Σύντομα, απόκτησε τη φήμη πολύ καλού ιατρού στην
κοινωνία της Καβάλας και ακόμη τη διατηρεί.
Προσωπικά, δεν είχε τύχει να τον γνωρίσω μέχρι το 1983. Η πρώτη επαφή μαζί του
έγινε όταν, επιστρέφοντας από τη Θεσσαλονίκη μετά το τέλος της ειδικότητας στο
Κέντρο Νοσημάτων Θώρακος Βορείου Ελλάδος, αναζήτησα εργασία ως βοηθός στις 2
πνευμονολογικές κλινικές του νοσοκομείου Καβάλας, που αποτελούσαν τη μετεξέλιξη
του παλαιού Σανατορίου. Διευθυντής, λοιπόν, στη Β' Κλινική όπου και προσλήφθηκα,
ήταν ο κ. Κασάπογλου.
Ήταν ένας αξιοπρεπής, αριστοκρατικός, μεσήλικας πλέον, κύριος. Πολύ γρήγορα
διαπίστωσα ότι διέθετε μία εξαιρετικά συγκροτημένη και δυνατή ιατρική σκέψη,
και επιπλέον -προς μεγάλη μου έκπληξη- πολύ κοντά στις σύγχρονες τάσεις της
ειδικότητας, που τότε μετεξελισσόταν από Φυματιολογία σε Πνευμονολογία.
Στη συνέχεια, τον έζησα στην καθημερινή δουλειά στην κλινική και τα εξωτερικά
ιατρεία. Τις πολύπλευρες γνώσεις του στην Εσωτερική Παθολογία συμπλήρωνε ένα
αλάνθαστο κλινικό αισθητήριο. Διέθετε μία αξιοθαύμαστη εργατικότητα και τάξη,
μία υπέροχη αίσθηση χιούμορ, μία έμφυτη ηρεμία και ευγένεια και κυρίως σεβασμό
και βαθιά αγάπη προς τον πάσχοντα συνάνθρωπο.
Από την επιστημονική του κατάρτιση, αυτό που με εντυπωσίασε -και με εντυπωσιάζει
ακόμη και σήμερα -είναι η πολύ καλή γνώση της Κλινικής Φαρμα-κολογίας.
Θεραπευτικές αγωγές που από τότε εφάρμοζε, σήμερα έχουν καθιερωθεί στην αντιμετώπιση
των πνευμονοπαθειών. Για παράδειγμα, χρησιμοποιούσε, τουλάχιστον από το 1971,
την πυραζιναμίδη ως ασφαλές πρωτεύον αντιφυματικό φάρμακο σε μακροχρόνια σχήματα.
Σημειωτέον ότι δεν έχω συναντήσει εδώ και 20 χρόνια καμία υποτροπή φυματίωσης
σε δικό του ασθενή. Στη θεραπεία του άσθματος ήλεγχε συστηματικά -ακόμα από
την εποχή της ακτινοσκόπησης- τα παραρρίνια και θεράπευε τις χρόνιες ιγμορίτιδες
θεωρώντας ότι ήταν αιτία συντήρησης της νόσου.
Στη θεραπεία των αποφρακτικών πνευμονοπαθειών υιοθέτησε, αμέσως μετά την κυκλοφορία
τους, τα εισπνεόμενα βρογχοδιασταλτικά και κορτικοειδή φάρμακα.
Χρησιμοποιούσε ηπαρίνες ΥΔ για πρόληψη και θεραπεία των πνευμονικών εμβολών
στους ασθενείς με χρόνια πνευμονική καρδιά. Μιλούσε για ιογενείς μυοκαρδίτιδες,
ως αιτία καρδιακής ανεπάρκειας μετά από αναπνευστικές λοιμώξεις.
Προφητικά σχεδόν, στο τέλος της σταδιοδρομίας του τόνιζε ότι η διερεύνηση των
μηχανισμών της φλεγμονής θα δώσει απαντήσεις σε όλα τα χρόνια νοσήματα.
Ακόμα αναπολώ τις ώρες τέτοιων γόνιμων συζητήσεων όπου, με αφορμή κάποιο περιστατικό,
άφηνε το νου του να πλανηθεί από το παρελθόν στο μέλλον της ιατρικής.
Πρωταρχικό κριτήριο σε κάθε του θεραπευτική ενέργεια υπήρξε μόνον το συμφέρον
και η ωφέλεια του ασθενούς. Και μεγάλη ήταν η ικανοποίησή του όταν έδινε λύσεις
σε δύσκολα περιστατικά. Δεν αισθανόταν καμία ανάγκη να δικαιωθεί με άλλον τρόπο.
Αυτό το γεγονός, μαζί με μία έμφυτη εσωστρέφεια, μία ανιδιοτέλεια και έναν αυστηρό,
αμέμπτου ηθικής και λεπτολόγο χαρακτήρα, κράτησαν την ποιότητα της δουλειάς
του μακριά από τα φώτα επιστημονικών δημοσιεύσεων.
Είναι λάτρης της τέχνης και ιδιαίτερα της μουσικής, διαθέτοντας μία πολύ πλούσια
κλασσική δισκοθήκη. Υπήρξε για πολλά χρόνια επιστήθιος φίλος με τον εκλιπόντα
ακαδημαϊκό ζωγράφο, λογοτέχνη και φαρμακοποιό Νίκο Γαβριήλ Πεντζίκη, του οποίου
διαθέτει πολλά έργα ζωγραφικής. Ο ζωγράφος - Πνευμονολόγος Γιάννης Μενεσίδης,
διευθυντής στο νοσοκομείο της Ξάνθης, είναι επίσης φίλος, αλλά και μαθητής του
στην Πνευμονολογία, από την εποχή του Σανατορίου.
Η όλη κοσμοθεωρία του είναι, θαρρώ, γνήσια έκφραση της ορθόδοξης χριστιανικής
πίστης, όπως αυτή ζυμώθηκε με τον ελληνισμό μέσα στη χιλιόχρονη παράδοση της
Ρωμιοσύνης και όπως αυτή πέρασε ως βίωμα στη ζωή των Αγίων και των απλών ανθρώπων.
Ως ιατρός, τους απλούς αυτούς ανθρώπους υπηρέτησε, με την προς Κορινθίους έννοια
της αγάπης. Κι αυτοί οι απλοί άνθρωποι, από όλη την περιφέρεια, είναι που δεν
τον ξεχνούν, που ρωτούν ακόμη για την υγεία του, που ξεχειλίζουν από ευγνωμοσύνη
για την προσφορά του στους ίδιους ή στους οικείους τους.
«Δόξα τω Θεώ ήμουν γερός και γέρασα», συνηθίζει να λέει ο Γιατρός στην αραιή
πια επικοινωνία μας. Παρά τις εκκλήσεις, δε θέλει να μας επισκέπτεται στο χώρο
της δουλειάς. Απολαμβάνει και χαίρεται την αγάπη και τη φροντίδα των δικών του
ανθρώπων, στην Αθήνα και εδώ.
Οι ευχές και οι προσευχές όλων όσων από τους ασθενείς, το ιατρικό και το νοσηλευτικό
προσωπικό τον γνωρίσαμε και τον αγαπήσαμε, τον συντροφεύουν και θα τον συντροφεύουν
μέχρι τέλους στα σοφά και αξιοπρεπή του γεράματα.
