Tα μάρμαρα το ξέρουν που κοιτάζουν

Καθώς βραδιάζει, μετά τη μεγάλη γιορτή των Ολυμπιακών Αγώνων, μερικές εικόνες που τότε απλώς ενθουσίασαν μπορούν τώρα να ξαναδιαβαστούν στοχαστικά.
Η φωτογραφία του Πνευμονολόγου
Ν. Λώλη συλλαμβάνει ένα σεφερικό αίσθημα. Απόβραδο, κάτω απ’ την Ακρόπολη, μπροστά στο έργο του
Δ. Αληθινού : ένα ακέφαλο, περιστρεφόμενο άγαλμα ερευνά
το σκοτεινό ουρανό. Βρίσκει τον ερειπωμένο ναό, ψηλά στο βράχο,
και κάποια τυχαία μετεικάσματα
από τα φώτα της πόλης. Εκεί ψηλά
στο διάστημα, λες και είναι το χαμένο από αιώνες κεφάλι του, βρίσκει και
ένα ιπτάμενο ζέππελιν: δείγμα σύγχρονης κεφαλής και σύγχρονου τρόπου του σκέπτεσθαι. Το ζοφερό συναπάντημα άδειου ναού, ακέφαλου αγάλματος και ιπτάμενου παντεπόπτη μας ξαναφέρνει ίσια στους στίχους
της «Στέρνας».
«Πεθαίνουμε! Πεθαίνουν οι θεοί μας!...»
Τα μάρμαρα το ξέρουν που κοιτάζουν
σαν άσπρη χαραυγή πάνω στο θύμα
ξένα, γεμάτα βλέφαρα, συντρίμμια,
καθώς περνούν τα πλήθη του θανάτου.



<<< Προηγούμενη σελίδα

 




ΗΟΜΕPAGE