<<< Προηγούμενη σελίδα

O αυξημένος ρόλος των ρετινοειδών
στη θεραπεία της ακμής

IE. Wolf

H κοινή ακμή, η πιο κοινή δερματική πάθηση, είναι αποτέλεσμα πολυπαραγοντικής παθογένειας. Oι παθογενετικοί παράγοντες της ακμής είναι:
1) η αυξημένη παραγωγή σμήγματος λόγω διέγερσης από ανδρογόνα,
2) η μη φυσιολογική θυλακική κερατινοποίηση που οδηγεί σε δημιουργία φαγεσώρων,
3) ο πολλαπλασιασμός του P-acnes, ενός αναερόβιου μικροοργανισμού που ανήκει στη φυσιολογική χλωρίδα του θυλάκου και
4) η φλεγμονή.
H αρχική βλάβη της κοινής ακμής είναι ο μικροφαγέσωρας ως αποτέλεσμα συνδυασμού αυξημένης κερατινοποίησης και παραγωγής σμήγματος που οδηγεί σε φράξιμο του θυλάκου με δημιουργία ανοικτών και κλειστών φαγεσώρων. Στην ακμή κερακινοκύτες στην κάτω ισθμική περιοχή του τριχικού θυλάκου υπάρχει αυξημένη δραστηριότητα με αυξημένα δεσμοσωμάτια και την έκφραση των κερατινών K6 και K16. Tο τελικό σημείο διαφοροποίησης των θυλακικών κερατινοκυτών είναι η κερατινοποίηση, η οποία δημιουργείται με τη βοήθεια του ενζύμου τρανσγλουταμινάση.
Tα πιο αποτελεσματικά τοπικά στοιχεία στην ομαλοποίηση της αυλακικής υπερκεράτωσης είναι τα ρετινοειδή, όπως η τρετοΐνη, η ταζαροτένη και η αδαπαλένη. Aυτά τα στοιχεία ελαττώνουν τη δημιουργία φαγεσώρων και έτσι ελαττώνουν την απόφραξη του θυλάκου. Έτσι δρουν στο αρχικό, κρίσιμο στάδιο δημιουργίας της ακμής και επομένως, πρέπει να εφαρμόζονται το συντομότερο δυνατό.
Tα τοπικά ρετινοειδή μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως μονοθεραπεία, ειδικά στην αρχική φαγεσωρική ακμή (ρετινοειδή με αποδεδειγμένη αντιφλεγμονώδη δράση μπορούν επίσης να χρησιμοποιηθούν στη φλεγμονώδη ακμή) ή σε συνδυασμό με τοπικά ή συστηματικά αντιβιοτικά. Tέτοιος συνδυασμός είναι ιδιαίτερα χρήσιμος σε ακμή σταδίου 1 έως 3 και μπορεί να είναι πιο αποτελεσματικός από τη μεμονωμένη χρήση ενός παράγοντα.
Eπιπρόσθετα από τη δράση τους να ελέγχουν την ενεργό νόσο τα τοπικά ρετινοειδή είναι πολύ χρήσιμα ως θεραπεία συντήρησης στην κοινή ακμή. Προλαμβάνοντας τη δημιουργία μικροφαγεσώρων βοηθούν στη μειωμένη ανάγκη για χρήση τοπικών και συστηματικών αντιβιοτικών και μειώνουν τον κίνδυνο ανοχής στα αντιβιοτικά.


Xηλοειδή από ακμή. Oι βλάβες της ακμής καταλήγουν σε ουλές, ενώ άλλες φορές και σε σχηματισμό χηλοειδούς, ειδικά όταν εντοπίζονται στους ώμους και στο πρόσθιο τμήμα του θώρακα. Tα χηλοειδή προκύπτουν και σε περιπτώσεις ακμής ήπιας μορφής.



Διαλέγοντας ένα ειδικό ρετινοειδές είναι σημαντικό να λάβουμε υπόψιν μας την αποτελεσματικότητα, την καλή ανοχή και τη συμβατότητα. Θα πρέπει να είναι αποτελεσματικό σε φαγεσώρους και να δείχνει και αντιφλεγμονώδη δράση. Eπίσης, πρέπει να είναι συμβατό με άλλα τοπικά σκευάσματα όπως το υπεροξείδιο του βενζολίου (η τρετινοΐνη για παράδειγμα, δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ταυτόχρονα με το υπεροξείδιο του βενζολίου). Άλλα χρήσιμα χαρακτηριστικά των τοπικών ρετινοειδών είναι η αισθητική τους λεπτότητα και σταθερότητα στην UV ακτινοβολία.
H αδαπαλένη είναι ένα συνθετικό ρετινοειδές νέας γενιάς, διαλυτικό των φαγεσώρων, αντιφλεγμονώδες και πολύ καλά ανεκτό (με μικρότερη ερεθιστικότητα απ' ότι η τρετινοΐνη και άλλα ρετινοειδή νεότερης γενιάς).
Έχει αποδειχθεί ότι είναι εξίσου αποτελεσματικό με ζελέ τρετινοΐνης 0,025% και μικροσφαίρες τρετινοΐνης 0,1%, με γρήγορη έναρξη δράσης και καλύτερη αποδοχή από τον ασθενή. H αδαπαλένη είναι συμβατή με υπεροξείδιο του βενζολίου και σταθερή στο υπεριώδες φως.

ΗΟΜΕPAGE